Poprzedni artykuł rozpoczął cykl wpisów poświęconych analizie porównawczej. Niniejsza, druga część dotyczy tzw. analizy warunków transakcyjnych.
Lista poprzednich artykułów dotyczących przygotowania analizy porównawczej:
[post_slider category=”84″ image=”yes” ]
Analiza warunków ustalonych lub narzuconych pomiędzy podmiotami powiązanymi
Podobnie jak w przypadku podania informacji o podatniku tak i w przypadku analizy transakcji można skorzystać z informacji zawartych w dokumentacji cen transferowych.
Podatnik w tej części powinien dokonać szczegółowej charakterystyki transakcji. W przypadku gdy transakcja realizowana jest na podstawie podpisanej przez strony umowy należy podać warunki transakcji wynikające z zawartej umowy.
Na podstawie opisu danej transakcji należy również dokonać interpretacji:
- pełnionych w transakcji funkcji,
- angażowanych aktywów,
- ponoszonych ryzyk.
Poniżej przedstawiamy najczęściej identyfikowalne funkcje, aktywa i ryzyka.
Celem przeprowadzonej analizy jest identyfikacja istotnych czynników ekonomicznych związanych z realizacją transakcji. Przeprowadzenie analizy da odpowiedź na pytanie czy transakcja ma charakter standardowy czy też istnieją szczególne okoliczności związane z jej realizacją, które przekładają się na jej warunki ekonomiczne.
Po przeprowadzeniu tego etapu, w przypadku gdy transakcja dotyczy produkcji lub usług handlowych, warto podjąć próbę przyporządkowania strony transakcji dla której przygotowywana jest analiza, do odpowiedniego typu producenta czy też podmiotu handlowego.
Wśród producentów wyróżnia się trzy główne typy podmiotów:
- producentów kontraktowych (tzw. contract manufacturer) – nie sprzedających co do zasady własnych produktów i produkujących na zlecenie nabywców według przekazanych im schematów i materiałów technicznych,
- przetwórców (toll manufacturer) – którzy oprócz tego, ze podobnie jak producenci kontraktowi produkują na zlecenie to działają również na materiale powierzonym,
- producenci o funkcjach rozwinietych (tzw. fuldy-fledged manufacturers) – typowi producenci ponoszący wszelkie ryzyka rynkowe związane ze zbytem i działający we własnym imieniu i na własną rzecz.
Wśród podmiotów handlowych wyróżnia się zasadnicze cztery typy:
- agenci – zajmują się pośrednictwem w zdobywaniu klientów na dane dobra,
- dystrybutorzy o funkcjach podstawowych – nabywają towar na własność w celu ich dalszej odsprzedaży, nie podejmują jednak ryzyka w zakresie utrzymywania stanów magazynowych – najczęściej działaja na konkretne zlecenia. Nie angażują się również w działalność marketingową.
- Dystrybutorzy o funkcjach rozwiniętych – aktywnie angażują się w działania mające na celu osiągniecie sukcesu na danym rynku, posiadają również własną sieć dystrybucyjną.
- Dystrybutorzy centralni – obsługują zazwyczaj więcej niż jeden rynek zajmując się logistyką i marketingiem, na rynkach lokalnych wspomagają swoja działalność poprzez wykorzystanie dystrybutorów o funkcjach podstawowych.
Odpowiednie przypisanie podatnika do jednej z grup pozwoli na uściślenie przeprowadzonej już wcześniej analizy funkcji, aktyw i ryzyk i będzie stanowiło dodatkowy walor argumentacyjny.
