Umowy o podziale kosztów (CCA)

Umowy o podziale kosztów (Cost Contriubution Agreements, CCA) są bardzo popularnym rozwiązaniem w grupach kapitałowych. Umowa CCA została zdefiniowania w punkcie 8.3 wytycznych OECD. Zgodnie z nim umowa CCA to umowa pomiędzy podmiotami gospodarczymi w zakresie wspólnego partycypowania w kosztach i ryzyku związanych z wytworzeniem lub nabyciem aktywów, usług, praw. Umowa ta określa również korzyści, jakie osiągają jej uczestnicy. Pozwala na redukcję ryzyka gospodarczego (np. niepowodzenia projektu), wykorzystanie możliwości ekonomii skali itp.

Generalna reguła stanowi, że umowa CCA jest umową opartą na zasadach arm’s length, gdy niezależne podmioty zawarłyby ją na podobnych warunkach. Uszczegółowiając tę regułę, można stwierdzić, że rynkowe umowy tego typu charakteryzują się następującymi cechami:

1. Umowa CCA jest ekonomicznie sensowna.
2. Treść ekonomiczna umowy CCA jest zgodna z jej pisemnymi postanowieniami.
3. Postanowienia umowy CCA powinny być uzgodnione przed jej zawarciem.
4. Postanowienia umowy CCA powinny być rynkowe na dzień zawarcia umowy, biorąc pod uwagę okoliczności występujące w tym czasie i okoliczności, które da się przewidzieć na przyszłość.
5. Każdy uczestnik umowy CCA powinien oczekiwać określonych i racjonalnych korzyści w związku z zawarciem umowy.
6. Udział w kosztach każdego uczestnika umowy CCA powinien być spójny z jego uczestnictwem w korzyściach płynących z umowy CCA.
7. Oczekiwane korzyści mogą być określone wielkościowo lub jakościowo.
8. Uczestnictwo w umowie CCA może być gotówkowe lub rodzajowe. Aktywne uczestnictwo nie jest wymagane.
9. Jeśli uczestnicy umowy CCA opuszczają tę strukturę, udziały pozostałych uczestników powinny być skorygowane zgodnie z zasadą arm’s lenght.